En toen sloeg de bliksem in.... en 30 jaar later....

Na een dikke twee dagen rijden, of misschien zeg ik beter varen zijn we goed en wel aangekomen in Park Umag. 

Het waren een goeie1360km zoals we er nog nooit hebben gereden ! De ganse rit gutsende regen met files en links en rechts ongevallen owv het slechte weer. 

We waren net gestopt in de staart van de zoveelste opstopping dat het gebeurde... een slag een oorverdovende knal, heel de Kaya schudde en mijn eerste reactie was dat er iemand achteraan op de aanhanger was ingereden.

Maar op het scherm waarmee we de aanhanger in het oog houden was niks te zien. Wat bleek enkele meters naast ons in het veld was de bliksem ingeslagen. Gelukkig zonder veel erg maar de stress door de weersomstandigheden was er niet minder door.

En nu zitten we in Park Umag, en hier wel schitterend zonnetje. 

Met een beetje dubbel gevoel want het was exact hier op deze plaats 30 jaar geleden dit ik de onheilspellende telegram kreeg dat ons moeder een hartaanval gekregen had en wat me toen een vroegtijdige terug naar huis noodzaakte.

Daags na mijn thuiskomst overleed ons moeder....

Het park zelf herken ik haas niet meer, nog veel groter, nog meer toeristisch en de huisjes waar we toen verbleven blijken er niet meer te zijn. Raar dat een mens zo direct opzoek gaat naar herkenbare dingen en ik er best beetje weemoedig  van werd toen ik besefte dat er veel, heel veel verandert in 30 jaar...

Ook raar dat er in die tijd, zo dicht bij huis ook een zware oorlog hier is uitgevochten. Allemaal dingen die voor mijn hoofdje moeilijk te vatten zijn maar op dit moment ben ik wel weer heel even heel dicht bij ons moeder....

Tot de volgende...